Down the Rabbit Hole 2025 blokkenschema dag 3 - zondag 6 juli 2025

De swing en feel in de vingers, een kopstem uit duizenden en één en al sensuele, uptempo R&B-verwennerij op meest recente langspeler 'Private Space': logisch dat Durand Jones & The Indications als trotse vertegenwoordigers van de disco- en soulrevival graag geziene festivalgasten zijn. Overdonderd publiek stoot elkaar aan: ‘Curtis Mayfield, man!’ ‘Nee, Stevie Wonder!’ Maar over de magnetische werking van dit gezelschap bestaat geen discussie, nergens. Deze lente shinen ze bijvoorbeeld in Nieuw-Zeeland en Australië. Nét niet op je route? Rabbit Hole to the rescue!

Twee mannen, twee gitaren. De spanning van een pistoolduel op een broeierige zomeravond. Maar van vijandschap is nul sprake. Sterker nog, deze Ecuadoraans-Zwitserse broers vormen een twee-eenheid met hun virtuoze spel. Hermanos Gutiérrez staat voor muziek zonder woorden, verhalen die worden ingekleurd met soundscapes. Album ‘El Bueno y el Malo’ ademt de spaghettiwesternlandschappen van Ennio Morricone, en ook het in 2024 verschenen ‘Sonido Cósmico’ (wederom geproduceerd door Dan Auerbach van The Black Keys), neemt je mee naar een spirituele plek waar je voor altijd wilt blijven.

Foto door Andy Noel

Kele Okereke vierde in 2024 alweer het respectabele jubileum van twee decennia aan vernieuwende postpunkpop. Die onderscheidt zich wederom op de nagelnieuwe stamper 'Flirting Again', dat met heftig ronkende synthesizerakkoorden een rave-achtige chaos opzoekt – zoals de band je continu en met alle liefde op het verkeerde been zet. Op de tracks van het verdere, intussen imposante oeuvre weet je van gekkigheid ook niet of je nou moet dansen, springen of moshen. Probeer het allemaal eens tegelijk; misschien is dát wel de definitie van een echte Bloc Party.

'Stem' is een anagram van je artiestennaam’ – zou iemand dit al bij deze Nigeriaanse zangeres geopperd hebben, tijdens haar zeldzame Nederlandse optredens? Het is namelijk dezelfde stem die je stil krijgt met ingetogen, hartverwarmende R&B op debuutplaat 'Born in the Wild', die Tracy Chapman-achtig opent met de titeltrack. De stem die met Beyoncé, Grace Jones, Drake en Rihanna samenwerkte. Die 60.000 extatische Global Citizen Festivalgangers kippenvel bezorgde met Bob Marleys 'No Woman, No Cry'. En dan te bedenken dat Tems op school gepest werd vanwege... haar stem. 

Het uptempo voortdenderende 'People Watching' werd onlangs gedropt als titeltrack van Sam Fenders nieuwe plaat, waaraan The War On Drugs-commandant Adam Granduciel behalve invloed nu ook zijn medewerking verleende. Wat klinkt dit warm en vertrouwd: na één luisterbeurt zit je weer helemaal in Samfenderland. En daar kom je als vanzelfsprekend ook weer podiumkraker 'Seventeen Going Under', britpopjuweel 'Saturday' en het meesterlijk opgebouwde 'Hypersonic Missiles' tegen – kortom, het ene uitbundige refrein na het andere. Die unieke stem, hij was even kwijt, maar is allerminst verloren gegaan. 

Foto door Niall Lea

Op elke halte van hun indrukwekkende zegetocht ontstaat steevast FOMO. Waar is dat feestje? Nou, op en rondom het podium waar Alogte Oho & His Sounds of Joy de daad bij de bandnaam voegen, natuurlijk. Vintage keyboards, koperblazers, drums & percussie en liefdevolle reggae in Frafra-gospelstijl zorgen voor één blije, swingende menigte. Omdat het logistiek onmogelijk is om met alle Rabbits af te reizen naar Ghana, het land van herkomst van al dit moois, doen ze het andersom: dat feestje komt hierheen. Omcirkelen en niet missen.

Foto door M. Weissenfeldt

Punk is niet alleen niet dood, punk leeft als nooit tevoren. Ook in Nederland. Zo voelt het tenminste voor de huidige lichting. Wars van hanenkammen en volgespijkerde leren jekkies, maar des te harder en voor wat betreft het onbetwiste uithangbord Hang Youth, uitgesproken politiek. De in capslock uitgevoerde schreeuwslogans en ultrakorte bangers van het Amsterdamse combo rond opper-hangjongere Abel van Gijlswijk zijn vaste prik, al klinkt het jongste album een stuk persoonlijker en zijn standaardinstrumentarium en drieminutengrens niet langer heilig. Het moet niet gekker worden.

Foto door Zazie Stevens

Van ver- naar bewondering, van regenbui naar regenboog: gitarist/leadsinger Michelle Zauner gidst je met haar band door een fraai muzieklandschap, waar derde album 'Jubilee' andermaal aantoont hoeveel gebieden nog onontdekt zijn. Net zo onverschrokken als indierock in progrock kan transformeren, wandel je dankzij Zauners Björkiaans uitwaaierende zanglijnen een onheilspellende grot vol experimentele pop in. Om aan de andere kant van de berg weer te knipperen tegen de frivole zonnestralen der dansbaarheid met 'Diving Woman'. Ga mee op pad met Japanese Breakfast en je wordt continu verrast. 

Naar verluidt was het een karaoke-uitvoering van Mariah Careys ‘We Belong Together’ die de Zweedse Viagra Boys bij elkaar bracht. Hoe poëtisch. In tegenstelling tot de geen blad voor de mond nemende teksten vol zwarte humor van frontman Sebastian Murphy, de vleesgeworden antiheld. Zoek sarcasme op in het woordenboek en je treft zijn foto aan. Met hun gruizige postpunksongs ageren de mannen tegen het verval van het menselijk ras. Iedereen heeft minimaal eenmaal per jaar een dosis Viagra Boys nodig. Bij dezen ben je straks in de Groene Heuvels vast gedekt. 

Foto door Chris Shonting

Beth Gibbons plantte met drie onvergetelijk volgezongen Portishead-albums een imposant triphopmonument in de popgeschiedenis. Nu tourt ze onder eigen naam met het doorleefde 'Lives Outgrown'. De hop is verdwenen, maar de trip gaat door, want ook zonder breakbeats blijft die allesverzengende stem imponeren. Net als haar livereputatie: stoïcijns, verlegen bijna, maar vol charisma stapt ze het podium op en verjaagt ze duizenden demonen met hemelse tonen, haar publiek uiteindelijk in totale ontreddering achterlatend. Recente setlists verraden dat ze daarbij haar oude repertoire zelden negeert. 

Overdag componeerde Sam Shepherd de laatste tijd muziek voor balletvoorstellingen en films in de Californische woestijn, maar ’s nachts verlangt hij terug naar het zweet van de dansvloer. Het is tijd om zijn pseudoniem Floating Points nieuw leven in te blazen. Op album ‘Cascade’ brengt de producer een ode aan zijn thuisbasis Manchester. In de platenzaken alhier snuffelde de jonge Shepherd in zijn schoolpauze rond, op zoek naar nieuwe elektronische muziek. Allemaal inspiratie voor zijn eigen sound, die soepeltjes meandert van techno naar deephouse en van jazzy naar ambient. 

Foto door Genevieve Reeves

Al decennialang worden de indieslingers opgehangen bij Noodlanding, 110% Indie en Kiss All Hipsters door de wandelende jukebox die Arnold Scheepmaker heet – alleen slaat deze machine aan zonder dat je er een muntje in hoeft te gooien. Zijn respectabele platenarchief reist mee naar dansavonden en -nachten in tout Europa, en anders is de koning van de alternative disco wel in een poptempel of op een festival dicht bij huis te vinden. En hoe! Indie dus, pop, electro; het gaat van hot naar hot, met onbeperkt geldige uit-je-pan-garantie. 

Haar waterzuivere stem en haar akoestische gitaar. Meer heeft de Japanse singer/songwriter Ichiko Aoba doorgaans niet nodig. Wat niet wil zeggen dat ze piano, klarinet, accordeon, loopstation of dwarsfluit altijd links laat liggen. En tegen een strijkorkest op z’n tijd zegt ze evenmin nee. Als het maar ten dienste staat van de verstilde, sprookjesachtige beelden die ze met zachte penseelstreken op haar muzikale canvas schildert. Muziek waarin klassiek en folk met elkaar versmelten en de tijd lijkt stil te staan. Geluk in een klein hoekje.

De gracieuze hybridepop van Judeline is verankerd in het erfgoed van Andalusië en Venezuela, waarin hartstocht en tragiek onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. De wrijving tussen die twee vuurelementen doen haar debuutplaat ‘Bodhiria’ vonken en knetteren: oldschool stijlen als flamenco, Spaans/Arabische folk en joropo venezolano worden aangejaagd door ontregelende beats en glitchy autotuneglamour. Live speelt multi-instrumentaliste Judeline met een drummer, toetsenist en danser de krullen uit je coupe – een broeierig samenspel tussen heden en verleden, waarbij het hier en nu op punten wint. 

Met black midi waren we al wat Zappa-eske gekkigheid gewend van Geordie Greep, maar onder zijn geboortenaam gaan werkelijk alle math-registers open. De Londense dwarsdenker houdt niet van muzikale recycling. Liever vindt hij zelf het wiel uit, of zelfs een nieuw universum. Zijn oerknal heet 'The New Sound', waarin maniakale riffs keihard clashen met bossanova-beats en Greep zich sarcastisch croonend een weg door de ontstane chaos baant. Live is deze 'big band gone berserk' een absolute attractie, een jazzrockende flipperkast die elk moment op tilt kan slaan. 

Wie de sluitingsceremonie van de Olympische Spelen heeft gezien, vorig jaar zomer, weet wie Yseult is: de donkere diva die het spektakel afsloot met een fenomenale versie van Frank Sinatra’s ‘My Way’. Het betekende de wereldwijde doorbraak voor de Française van Kameroense komaf (voluit: Yseult Marie Onguenet), maar stond ook mijlenver af van haar gebruikelijke fusie van pop en trap, al drie albums en ettelijke singles lang. Mag jij één keer raden met welk repertoire de tegenwoordig vanuit Brussel opererende zangeres naar het konijnenholletje komt.

Het zal niet door de groene thee komen dat Aria Wells zo’n rokerige, jazzy stem heeft, maar de Londense zangeres doet er mooi haar voordeel mee. Als Greentea Peng windt ze links en rechts de zwijmelende bewonderaars om haar vingers, met muziek waarin neo-soul, jazz en hiphop elkaar kietelen, hier en daar verrijkt met een bibberende breakbeat of een snufje psychedelica. Check daarbij haar immer kleurrijke en extravagante outfits, plus haar hypnotiserende podiumpersoonlijkheid, en je snapt dat er een schitterende show in de pijplijn zit.

De Rotterdamse dj/curator Suze Ijó zie je ook al tijdens een b2b met Dee Diggs en bij de PAAK Listening Club in REX, maar met zoveel kwaliteit verdien je vanzelf een eigen slot in de reguliere danceline-up. Haar geheime wapen: house, in alle kleuren van het spectrum, veelal rechtstreeks uit haar kamerbrede vinylcollectie geplukt. Een knapzak vol goeie tunes draaien is één ding, maar Ijó is veel meer: een instinctieve dansvloerfluisteraar die haar publiek perfect aanvoelt en bijstuurt tot de maximale euforie is bereikt.

Erg productief is de Catalaanse housemeester John Talabot niet. Als producer tenminste. Sinds zijn glorieus ontvangen debuutalbum ‘Fin’ uit 2012 blijft een vervolg nog altijd uit, al verschenen er nog wel enkele singles en leverde zijn collab met collega Axel Boman als Talaboman ook het nodige op. Maar als remixer, labelbaas en curator roert de als Oriol Riverola geboren Spanjaard zich des te meer, en achter de cdj’s is hij al helemaal niet weg te slaan. Befaamd om zijn eindeloze, betoverende sets en 100% rabbit-ready.

Bakken vol shitheet vinyl, een high-end Danley-soundsystem, cocktails, streetfood en pingpong; je hebt weleens voor minder alles subiet uit je handen laten vallen om een avondje te dansen. Goed nieuws: dat vind je allemaal het hele jaar door bij PAAK Vinyl Bar in Nijmegen, maar speciaal voor de rest van Nederland komt een team PAAK-platenplakkers ook naar de Groene Heuvels. Op zondag ben je in REX van harte uitgenodigd bij oprichter Mario Marini en dj/curator Suze Ijó voor een relaxte ochtendsessie met hun meest geliefde luistervinyl. Dat wordt watertanden.

Nathan Kofi ken je als dj/producer, medeoprichter van het visionaire dj/producercollectief De Lichting en artistiek leider van de laatste twee jaar van De School. De Amsterdamse duizendpoot denkt goed over de dingen na, niet in de laatste plaats het doorgeven van het erfgoed van de vroege clubcultuur. Kofi's sound is dan ook geworteld in een tijdloze fusion van house, techno en ambient, met house in de glanzende hoofdrol. Niet te missen, want met zoveel ijzers in het vuur ben je sowieso hot.

Dj, producer en labeleigenaar Tammo Hesselink is een sleutelfiguur in het Nederlandse nachtleven. Zijn residenties in Garage Noord en De School staan garant voor spelonkachtige techno, met de nodige uitstapjes richting de diepste dubstep en bassmuziek. Als Melatonin Man bouwt hij zijn sound uit met trancy arpeggios, ravey breakbeats en bedwelmende acid. Zijn mysterieuze tracks doen denken aan het legendarische Aphex Twin-pseudoniem AFX. Deze liveact belooft dus een avontuurlijke trip te worden, die de meer psychedelische uithoekjes van de club verkent.

Met haar lenige stem, hittezoekende draaiskills en haviksoog voor de flow op de vloer is Lenxi momenteel moeilijk te toppen. Of in een hokje te stoppen: de Brits-Amsterdamse dj/producer en zangeres schakelt moeiteloos van beeldschone synthy clubpop naar knoepertjeharde techno, breaks en UK rave – live voorzien van vocals, synths en effecten uit eigen keuken. Op Down The Rabbit Hole zet Lenxi ongetwijfeld ook haar debuutalbum vol in de spotlights, een release op het kennerslabel Nous'klaer Audio die vanaf de lente bij je favoriete platenboer in de bak staat. Rennen.

Als Priori maakt de Canadese muzikant Francis Latreille een hybride van techno, ambient en IDM met ongekende diepgang. Het is alsof hij via zijn atmosferische muziek een fantasierijke film projecteert, waarvan je zelf het verhaal mag invullen. Dit zijn sonische werelden om in te verdwijnen, met rijke texturen die je bijna aan kunt raken. Op hun meest kosmisch verheffen zijn livesets je net over het randje van de stratosfeer. Vervolgens laten zijn impactvolle clubbangers je weer neerstorten op de dansvloer.

In een nostalgische bui? Zodra Naone achter de draaitafels staat, waan je je even in de jaren 90 tijdens de piek van de kosmische trance en diepe acidtechno. De in Amsterdam neergestreken deejay en producer uit Zuid-Korea houdt die hoogtijdagen springlevend met een krachtige interpretatie van de klassieke rave, die nog net zo actueel en urgent klinkt als toen . Dit is clubmuziek die je je besef van tijd doet vergeten. Want wat anders kun je doen dan je volledig onderdompelen in haar bedwelmende sets?  

In REX zit je toch al niet verlegen om liefde, maar van de pure levenslust van Alex Kassian stroomt elk househart over. De dj/producer heeft alleen zomerse house, 90's-trance, balearic en disco in zijn handbagage als hij Berlijn verlaat, zijn thuisstad waar hij furore maakt met sets in Panorama Bar en releases op het label Love on the Rocks. Tune in en geef je over aan zijn buitenaards goede selecties, want Alex Kassian draait altijd met gelijke delen bezieling en laserprecisie – en gaat all-in op je liefde voor de rave.

Energiek, slagvaardig en euforisch. Zo beschrijft THC (de artiestennaam van Tania Humeres Correa) haar aanstekelijke interpretatie van dance. De uit Bogotá afkomstige deejay bezielt het Berlijnse nachtleven met sets die in het teken staan van genot, bevrijding en queerness. In tegenstelling tot veel van haar stadsgenoten is haar techno warm en verlichtend. In de soms wat grauwe krochten van de clubcultuur zijn de mede door THC gepowerde La Noche-feestjes dus een verademing: emancipatoire, inclusieve en zweterige aangelegenheden, waar iedereen op de dansvloer zich eventjes samen één kan voelen.

Foto door David Mesa.

Merve was 17 toen ze zichzelf in het nachtleven stortte. Net na de middelbare school stond ze al achter de draaitafels met haar eigen radioshow. Daarna ging de bal snel rollen. Toen de Amsterdamse club De School opnieuw haar deuren opende, zorgde onder andere dit Australische dj-talent voor de perfecte soundtrack. Met haar losbandige house-sets zette de deejay en curator de prille dancescene van Down Under ook nog eens wereldwijd op de kaart. Nu brengt ze haar aanstekelijke mix van house en rave naar mondiale dansvloeren. 

Foto door Ella Maximillion

In Marla Kether zijn vele talenten verenigd: de Londense van Congolese komaf verdient haar strepen als clubnightcurator en sessiebassist voor onder andere Little Simz en Obongjayar, maar bovenal als producer en dj. In die laatste hoedanigheid doet ze de temperatuur in The Bizarre tot tropische hoogten stijgen met een mozaïek van hippe Afrikaanse stijlen als kuduro, dembow, afrohouse en global bass, al kan ze evengoed kiezen voor soukous, Franse hiphop of afrotrap. Hoe dan ook, dansen zul je.

Foto door Connor Egan

Dat cassettebandjes op de weg terug zijn, wisten we al. Het was dus een kwestie van tijd voordat de eerste dj weer met cassettedecks en een stapel bandjes aan de slag ging. En dan kijk je natuurlijk als eerste naar landen waar die kekke geluidsdragers nooit weggeweest zijn. Enter Badreddine Haoutar uit Casablanca die als Retro Cassetta ook in het westen de ene booth na de andere laat ontploffen met Noord-Afrikaanse dansmuziek uit de 80’s en 90’s, onderwijl zelf de partystarter uithangend. Aanstekelijk en verslavend.

Lokale aardbeving gemeten, met epicentrum The Bizarre? Zou zomaar kunnen, tijdens de set van T.NO. Met stampers als ʻBOTA O BUNDAOʼ en ʻFRENZYʼ weet je dat het laat en onrustig kan worden. In positieve zin natuurlijk, want deze vrolijke vertegenwoordiger in dancehall, bubbling, baile en gqom dropt feestjes waar je maar al te graag blijft plakken. De Amsterdammer gebruikt percussie als niet-geheime bestanddeel van tracks die verder boordevol koolhydraten zitten. Geen zorgen, die verbrand je meteen: hamstrings en andere shake-spieren kunnen aan de bak. Laat die heuvels maar sidderen! 

Deze feestcommissie – bestaande uit mc en dj – werd geboren toen de Britse beatbouwer Mina, erkend vakvrouw in afrobeat, dancehall en UK funky, in Accra de Ghanese sfeermaker Bryte ontmoette. Haar bejubelde producerstalent en zijn oppeppende vocalen vormen een hemelse hybride. En duurzaam, want het onderonsje smaakt naar meer: Primavera en Glastonbury werden al opgerold met tracks als ʻFollow Meʼ en ʻCool Coolʼ, syncopisch spring-in-het-veldwerk waarmee de bloemetjes als vanzelf naar buiten dansen. Waar Mina & Bryte de handen ineenslaan, gaan die van hun publiek gegarandeerd in de lucht.

Foto door Cicely Grace

Kurashi is de muziekpoot van het Kurashi Collective, een Amsterdams initiatief met wortels in Curaçao dat de Caribische cultuur promoot. Het veelkoppige Kurashi doet dat vanachter de CDJ’s met een Latijns-Amerikaanse mikmak aan dansvloergezinde stijlen; van reggae, dancehall, bubbling en reggaeton tot soca, salsa, dembow, baile funk en papi chulo mag weten wat nog meer. Maar ook andere feestelijke muzieksoorten als  jungle, drum ’n’ bass, hiphop, UK garage en afrobeats kleuren het canvas. Een absolute traktatie voor alles wat lillen, trillen en schudden kan.

Bij deejayen draait het bovenal om curatie: het uitzoeken van dé perfecte banger op het perfecte moment. Kizzi blinkt uit in deze skill. De Londonse dj timmerde op jonge leeftijd aan de weg met haar sets voor feestjes en lokale radiostations. Sinds 2021 luidt ze het weekend in met haar drie uur durende radiosets voor de BBC. Ze laveert dan moeiteloos tussen jungle, amapiano, techno en andere uithoekjes van de globale club. Op Down The Rabbit Hole zal de dansvloer zelfs nog harder zweten, onder meer op veel muziek uit India.

Over groene heuvels gesproken: doe-het-zelf-ambassadeur Kampire vertaalt de schoonheid van thuisland Oeganda en andere Afrikaanse muziekoases naar een heupwiegende soundtrack. Ze is druk; van gigs in Montréal, Bogotá en Mumbai tot het officiële openingsslot van het Oegandese undergroundfestival Nyege Nyege. Voorpret beleef je met haar afrocompilatie ʻKampire Presents: A Dancefloor in Ndolaʼ. Sla deze blije pagina van de muziekencyclopedie open en geniet!

Foto door Alexis Maryon

Als filmmaker, fotograaf en stralend middelpunt in The Bizarre ziet de Egyptische ZOBAYDA overal schoonheid in. En tovert die observatie om in atmosferische sets die moeiteloos als omlijsting zouden dienen in een docu over het Amsterdamse nachtleven. Van hip undergroundfeestje tot Pride verschuift haar focus instinctief naar de juiste track op het juiste moment, zoals dat een begenadigd dj betaamt. Opwarmen in een ambient-outfit, doorschakelen met trance of techno of bruuthard gaan op knetterende industrial; ZOBAYDA leest de vloer en haalt ook in jou het mooiste naar boven.

Dit vaderlandse strijkkwintet met twee violen en drie cello’s is net zo goed op zijn plaats in het concertgebouw, een rokerige jazzclub of tijdens een hoe-down in een boerenschuur. Geknipt voor Bossa Nova dus, want Woodcraft gebruikt hun fijnbesnaarde conservatoriumscholing als basis voor een unieke sound waarin jazz, funk, folk, bluegrass en klassiek versmelten. Cool, maar wat vooral van deze vijf virtuoze jeugdvrienden afspat is hun speelplezier – niet voor niets was Woodcrafts eerste naam Lang Leve De Lol in den beginne.

Foto door Dana van Leeuwen

Drummer, percussionist, trommelaar, noem hem wat je wilt. Feit is dat Dominique Vleeshouwers, alias DOMNIQ, de eerste slagwerker die de prestigieuze Nederlandse Muziekprijs won, veelzijdiger is dan een diamant met Droste-effect, iemand die een unieke positie inneemt in de klassieke muziek. Voortdurend verlegt de Amsterdammer daarbij zijn grenzen, evenals die van het genre zelf, knutselend met modern klassiek, wereldmuziek, AI, eigen composities en potten-en-panneninstrumentarium, terwijl hij samen met breakdancer Redo zelfs als theatermaker uit de voeten kan. Solo of met orkest, DOMNIQ is the best.

Foto door Claudia Hansen

Muziekdromen? Jaag ze na en je belandt zomaar in het voorprogramma van je bijna-naamgenoot Stevie Nicks in Hyde Park. Vanuit Amsterdam via Berlijn en het gerenommeerde Clive Davis Institute of Recorded Music in New York wandelde Stevie Bill de internationale popscene in. Debuut-EP 'I was a platinum blonde' duidt even persoonlijke als herkenbare kwesties, met optimisme als zonnig uitgangspunt. Zo blinken 'Hahaha', 'Lalala' en 'Better' uit in opstijgende alt-pop met lichte R&B-toets: een typische vorm van klein geluk, zoals de geur van vers gemaaid gras in de lente.

Sami Galbi mag dan in het keurig aangeharkte Zwitserland wonen en werken, maar op Bossa Nova laat hij uitbundig zijn Marokkaanse spirit de vrije loop. Gewapend met synths, een gitaar en allerlei analoog studiospul pompt de multi-instrumentalist opwindend nieuw leven in traditionele raï en chaâbi. Soms met logische muzikale geestverwanten als reggaeton en baile funk, maar ook hiphop, house en UK bass staan bij de onvermoeibare Galbi op het mix-and-matchmenu. Zorg dat je heupen warm zijn, want dit belooft een van de leukste feestjes van het weekend te worden.

Straight from Kinshasa, van de miljoenenmetropool naar ons knusse Bossa Nova-podium: het veelkoppige en onverzadigbare percussiemonster Ngwaka Son Système. Voorzien van een complete Actionvoorraad aan huishoudartikelen – van flacons, doosjes, pannen en deksels tot emmers, blikjes, potten en jerrycans – trommelen de Congolezen er joelend op los alsof de Champions League gewonnen moet worden. En dat dan ingebed in een opzwepende wirwar van techno, rumba, soukous, zagué en dancehall, muziek waarvan al je lichaamsdelen vrolijk en geheel autonoom aan het wapperen slaan. Laat toe. Verzet is zinloos.

Meral Polat bracht drie jaar geleden een eerbetoon aan haar vader en Turks-Koerdische voorouders met haar debuuplaat ‘Ez Kî Me’, een avontuurlijke blend van traditioneel Anatolische folk met hedendaagse blues, jazz en rock. Op Bossa Nova zie je what’s next: met een compleet nieuwe set en band viert de actrice, theatermaakster en singer/songwriter de kracht van vrouwen die onverschrokken hun eigen weg bewandelen. Haar ode aan verzet, strijd en solidariteit gaat gepaard met zinderende bluesgrooves en een weergaloze stem die de Koerdische ziel als geen ander kan vertolken.

Ze zijn de crème de la crème van het jonge Nederlandse podiumtalent. Wat je krijgt als zij hun werk samenbrengen? Orkater & invites laten het je elke avond zien op Bossa Nova! In het kader van een goed begin is het halve werk, start alle Orkater & Invites-avonden op Bossa Nova met een andere weergaloze vrouwelijke solo.

Op zondag sluit Down The Rabbit Hole-huisvriendin Stephanie Louwrier het weekend op Bossa Nova af met haar one-womanshow ‘Let’s Get Louder’. Daarin gaat Louwrier vertellend en zingend op zoek naar de waarheid, waarbij ze geen ongemakkelijke gedachte meer uit de weg gaat. En dat zegt wat, weten de liefhebbers.

Foto door Melvin Simons

Met een hartstochtelijke liefde voor all things muy caliente brengt Rwina Lopez revueclub the CROQUE Madame straks in Caribische sferen. Niks plastic-fantastic palmbomen en ansichtkaartconga’s, maar een warmbloedige vibe die alleen echte natives weten te vinden. De bloedhete selecties van deze Dominicaans-Nederlandse princesa nemen je ondertussen mee op een ontdekkingsreis langs de lekkerste ritmes rond de evenaar; van dembow tot reggaeton en baile funk. Ga mee op avontuur, Rwina Lopez weet de weg. 

Wat is de kortste weg van Beuningen naar Bogotà? Meld je straks een beetje op tijd in the CROQUE Madame, dan wijst VALILA je met alle liefde de weg. Deze Colombiaanse selector en knitwear-couturier is neergestreken in Amsterdam, waar ze hotspots als Nachbar en Skatecafé met haar Latin clubtunes over de kook krijgt. Pak je koffers maar vast, want na een gulle portie guaracha, dembow, neoperreo en Braziliaanse funk van VALILA ben ook jij klaar om subiet het vliegtuig naar Latijns-Amerika te pakken.

Trigger warning voor vibejunkies: de trademark trancy techno- en ravetunes van TWIENA barsten van de energie, stijl en liefde, een gelukzalige kippenvelsensatie die je in je hele lijf voelt. Met de melodie hoog in het vaandel trekt ze alle registers van haar collectie open, tappend uit vaatjes waarin alleen feelgoodgrooves borrelen. Niet voor niets zie je TWIENA voor het tweede jaar running in the CROQUE Madame. Geef je over en ontdek waarom elk hart sneller gaat kloppen van deze Amsterdamse booth-vedette.