Line-up Hotot Down the Rabbit Hole 2025

Zorg dat je op tijd in de Groene Heuvels landt, want mainstage Hotot opent vrijdag met Clean Pete’s Rabbit Revue, een spectaculaire parade tjokvol goed gedoseerde mayhem en sensatie. Met theater, dansers, klassieke muziek, pop en carnaval. Met special guests, waaronder het Dudok Quartet, Roos ‘Roosbeef’ Rebergen, Thijs ‘Ambiance’ Boontjes en een vijftigkoppig jongerenkoor. Exclusief voor Down The Rabbit Hole bedacht en gepresenteerd door Clean Pete – de tweestemmige tweelingzussen Loes en Renée Wijnhoven – dus een geheide must-see op jouw favoriete place to be.

Nu Stien den Hollander een huishoudnaam is, althans haar alias S10, wordt het tijd om met de Noord-Hollandse sterzangeres De Diepte in te gaan: een duik in het konijnenhol als onze jaarlijkse special guest. Dat betekent dat de Nederlandstalige alt.popdiva naar goed gebruik werkelijk overal op het festivalterrein kan opduiken. Bijvoorbeeld met een ad hoc-dj-set, een onverwachte cameo of een ludieke workshop. De mogelijkheden zijn legio en altijd verrassend. Behalve dan haar show op Hotot. Die staat gewoon in het blokkenschema en wordt sowieso legendarisch.

Foto door Dion Bal

Zien en gezien worden? Als het aan Ezra Collective ligt, behoort de dansvloer niet toe aan hooggehakte poppetjes en breedgeschouderde sportschoolbonken die zich vooral druk maken om wat anderen van ze vinden. Idealiter laat iedereen zich, cool of niet, ongegeneerd gaan op de jazzy tunes van dit Britse kwintet. De titel van de tweede plaat van deze danszendelingen verkondigt hun boodschap luid en duidelijk: ‘Dance, No One’s Watching’. En met dat zorgeloos zwieren komt het wel goed op hun smakelijke blend van afrobeat, jazz, calypso en soul. 

Amy Taylor en haar vrienden zetten hun dollemansrit onverschrokken en met zichtbare lol voort, maar niet zonder zich te ontwikkelen. Nieuwste plaat 'Cartoon Darkness' kent zowaar enkele prangende thema's, alsmede een moment van bezinning in 'Bailing On Me'. De producer heet Nick Launay (Nick Cave and the Bad Seeds, IDLES) en de plaats van handeling Foo Fighters' 606 Studio. Ja, kleine bands worden groot. Maar verder blijft Amyl and The Sniffers vooral heel erg Amyl and The Sniffers, dat met blèrende, beukende en bijtende punkrock consequent door rood sjeest. 

Foto door John Angus Stewart

Hieperdepiep: De Jeugd van Tegenwoordig tikt de 20 aan. Ja, ook De Jeugd wordt ouder, al lijkt het soms of de tijd totaal geen vat heeft op de Amsterdamse hofrappers. Alsof al die hits, van ‘Hollereer’ tot ‘Sterrenstof’ tot ‘Watskeburt?!’ (door de Volkskrant uitgeroepen tot beste Nederlandstalige nummer ooit) en de meest recente instantklassiekers als ‘Ze Is Pas Net Begonnen’ en ‘Glijpanter’ er altijd al waren en er altijd zullen zijn. Zoals WiWa, Yayo en Vjèze, en niet te vergeten Bas Bron, voor eeuwig aan die evergreens verbonden zijn. Dat vieren ze dus in de Groene Heuvels, met een exclusieve festivalverjaardagsshow!

Foto door Anton Corbijn

Alles komt terug. Maar de return van Massive Attack, afgelopen festivalzomer, zagen we niet aankomen. Niet dat de pioniers en vlaggendragers van de weer helemaal hippe triphopstroming erg lang waren weggeweest; nog in 2019 toerden de mannen uit Bristol de wereld rond. Dat een nieuw teken van leven ook na de pandemie zolang uitbleef, had zowel persoonlijke redenen als maatschappelijke: het uitvogelen van een manier om zo CO2-arm mogelijk te toeren. Da’s blijkbaar gelukt. Kunnen wij weer genieten van onverwoestbare klassiekers als ‘Angel’, ‘Karmacoma’ en Teardrop’.

Massive Attack zegt zelf het volgende over de show:

"Our new live show marks the most transgressive leap in the collaboration between 3D x United Visual Artists since 2003.

By reverse engineering algorithms to expose content anomalies & recursive feedback loops, we seek to provoke a dialogue on the broken dream of the confident, empowered individual 'self', in the context of the global collapse of liberal democracies."

Waar deze smaakmakers er releasematig geen gras over laten groeien, zijn ze in hun ultieme element wanneer er alweer een tournee aanbreekt; het ‘yes, we mogen weer!’-gevoel dat je als Rabbit ongetwijfeld ook kent. Van Royal Albert Hall in thuisbasis Londen tot Toronto, Brisbane of waar men ook maar een jazzy oppepper kan gebruiken, straalt het afrobeatcollectief van muzikaal geluk. Zeker met EP ʻGet The Messageʼ (2024) op zak, waarop Kokoroko opnieuw open huis houdt voor Caribische invloeden. Wat die boodschap inhoudt? Maak een vreugdedans!

Het zal niemand verbazen als de zonovergoten indiepop van Royel Otis uit Sydney straks onder talloze aftermovies van Down The Rabbit Hole wordt geplakt. Naast hun recordbrekende covers van ‘Linger’ en ‘Murder on the Dancefloor’ hebben Royel Maddel en Otis Pavlovic namelijk patent op goudeerlijke popsongs met een prettig vervormde jangle. En zo min mogelijk kunstmatige productiefoefjes, dus what you hear is what you get in de Groene Heuvels: de soundtrack van je zomer, verzorgd door twee oersympathieke vrienden met dito gitaren en zero kapsones.

'Into the Ether' heet het tweede visitekaartje van deze vertegenwoordigers in dansbare geluiden en momenteel kauwen de Londenaren alweer op een smaakvolle volgende plaat. Da's heuglijk nieuws, maar de zeskoppige liveband rondom de tandem Ned Franc en Jon Moody kan intussen sowieso rekenen op een warm welkom in het polderse festivallandschap. De klei wordt vakkundig omgespit zodra hun funky elektrobeats tot leven komen met slappende basgitaar, authentieke dubbele discozang en welgemikte percussieslagen. Van vrolijke The Trammps-echo tot Daft Punkiaanse euforie; het palet aan juichkleuren wordt optimaal benut.

Ten tijde van DTRH25 is het alweer vier jaar geleden dat Wet Leg, het okselfrisse damesduo uit Isle Of Wight, de wereld verblijdde met de verrukkelijk maffe poprocksingle ‘Chaise Longue’. Een debuut dat het tweetal in één klap naar de indietop katapulteerde, zo ongeveer ter hoogte van het reuzenradbakje waarin Rhian en Hester hun natte muziekdroom bekokstoofden. In 2022 volgde een heel album vol van die mesjogge werkjes om heerlijk duizelig van te worden. Hoogste tijd voor de volgende stap, straight down the rabbit hole. 

Foto door Hollie Fernando

Heeft de Godfather of Punk een introductie nodig? Nee. James Newell Osterberg Jr., beter bekend als Iggy Pop, nam eind jaren 60 zijn eerste duik van het podium en maakte furore met zijn Stooges en de door David Bowie geproduceerde soloalbums ‘The Idiot’ en ‘Lust for Life’. Vele samenwerkingen en platen later verscheen in 2023 ‘Every Loser’. Ook al heeft deze eeuwig in jeans gehulde rockheld de pensioengerechtigde leeftijd bereikt, zijn liveperformances blijven ongeëvenaard. Tijd om een levende legende aan het werk te zien. 

Foto door Jimmy Fontaine

Underworld is al meer dan dertig jaar absolute dance-royalty op eenzame hoogte Hun geheim? Beatkoningen Karl Hyde en Rick Smith blijven in hun meesterlijk gelaagde techno en house stronteigenwijs het experiment opzoeken. Met klinkend resultaat, want classic albums als 'Dubnobasswithmyheadman’ (1994) en 'Second Toughest in the Infants' (1996) trapten destijds de sluizen definitief open voor een tsunami aan elektronische acts, dancegenres en substijlen – inclusief alle beats & bleeps in je blokkenschema dit jaar. Op erepodium Hotot zie je straks live waarom Underworld anno nu nog steeds fier bovenop die vloedgolf surft.

De swing en feel in de vingers, een kopstem uit duizenden en één en al sensuele, uptempo R&B-verwennerij op meest recente langspeler 'Private Space': logisch dat Durand Jones & The Indications als trotse vertegenwoordigers van de disco- en soulrevival graag geziene festivalgasten zijn. Overdonderd publiek stoot elkaar aan: ‘Curtis Mayfield, man!’ ‘Nee, Stevie Wonder!’ Maar over de magnetische werking van dit gezelschap bestaat geen discussie, nergens. Deze lente shinen ze bijvoorbeeld in Nieuw-Zeeland en Australië. Nét niet op je route? Rabbit Hole to the rescue!

Twee mannen, twee gitaren. De spanning van een pistoolduel op een broeierige zomeravond. Maar van vijandschap is nul sprake. Sterker nog, deze Ecuadoraans-Zwitserse broers vormen een twee-eenheid met hun virtuoze spel. Hermanos Gutiérrez staat voor muziek zonder woorden, verhalen die worden ingekleurd met soundscapes. Album ‘El Bueno y el Malo’ ademt de spaghettiwesternlandschappen van Ennio Morricone, en ook het in 2024 verschenen ‘Sonido Cósmico’ (wederom geproduceerd door Dan Auerbach van The Black Keys), neemt je mee naar een spirituele plek waar je voor altijd wilt blijven.

Foto door Andy Noel

Kele Okereke vierde in 2024 alweer het respectabele jubileum van twee decennia aan vernieuwende postpunkpop. Die onderscheidt zich wederom op de nagelnieuwe stamper 'Flirting Again', dat met heftig ronkende synthesizerakkoorden een rave-achtige chaos opzoekt – zoals de band je continu en met alle liefde op het verkeerde been zet. Op de tracks van het verdere, intussen imposante oeuvre weet je van gekkigheid ook niet of je nou moet dansen, springen of moshen. Probeer het allemaal eens tegelijk; misschien is dát wel de definitie van een echte Bloc Party.

'Stem' is een anagram van je artiestennaam’ – zou iemand dit al bij deze Nigeriaanse zangeres geopperd hebben, tijdens haar zeldzame Nederlandse optredens? Het is namelijk dezelfde stem die je stil krijgt met ingetogen, hartverwarmende R&B op debuutplaat 'Born in the Wild', die Tracy Chapman-achtig opent met de titeltrack. De stem die met Beyoncé, Grace Jones, Drake en Rihanna samenwerkte. Die 60.000 extatische Global Citizen Festivalgangers kippenvel bezorgde met Bob Marleys 'No Woman, No Cry'. En dan te bedenken dat Tems op school gepest werd vanwege... haar stem. 

Het uptempo voortdenderende 'People Watching' werd onlangs gedropt als titeltrack van Sam Fenders nieuwe plaat, waaraan The War On Drugs-commandant Adam Granduciel behalve invloed nu ook zijn medewerking verleende. Wat klinkt dit warm en vertrouwd: na één luisterbeurt zit je weer helemaal in Samfenderland. En daar kom je als vanzelfsprekend ook weer podiumkraker 'Seventeen Going Under', britpopjuweel 'Saturday' en het meesterlijk opgebouwde 'Hypersonic Missiles' tegen – kortom, het ene uitbundige refrein na het andere. Die unieke stem, hij was even kwijt, maar is allerminst verloren gegaan. 

Foto door Niall Lea