Line-up Fuzzy Lop Down the Rabbit Hole 2025

Bem-vindo à Rabbit Hole, dat tijdelijk wordt omgetoverd tot Braziliaanse strandtent met Rogê als muzikale uitbater. De vanuit L.A. navigerende zanger/gitarist maakt deel uit van de heropleving van de Música Popular Brasileira. Na diverse albums was het internationaal raak met 'Curyman', de warmbloedige langspeler die geproduceerd werd door Thomas Brenneck (Beyoncé, Amy Winehouse, Lady Gaga). Track voor track krijg je het op je heupen, laat staan bij de live-uitvoering. Want dan zet Rogê de konijnenboel natuurlijk in no time op stelten. Met jawel, 100% samba baby!

Met haar titelloze debuut-EP mikte Chloe Qisha vorig jaar op dezelfde bullseye als Charli, Olivia en Chappell: alternative pop met verslavende hooks, geslepen teksten en een eigen, vroegwijze identiteit. Dat bracht de selfmade singer/songwriter meteen ver, want naast een spot in de Groene Heuvels scoorde Qisha de cover van Rolling Stone en de miljoenensocials van fans als Kelly Clarkson en Coldplays Chris Martin. Goed om te weten dus, dat Qisha’s nieuwe EP ‘Modern Romance’ voor deze zomer gepland staat – precies op tijd voor Down The Rabbit Hole.

Voor een stelletje zelfbenoemde misantropen heeft MICH een verdraaid vrolijkmakende sound. Geen wonder, want dit paradepaardje van Excelsior Recordings put voor songideeën uit de bodemloze wensput van ontwerper Piet Parra. De leden – waaronder Bastiaan Bosma, Rimer London en Sofie Winterson – nemen alle muziek apart van elkaar op en zien elkaar vrijwel alleen in het oefenhok of op het podium. Dat die aanpak werkt, blijkt uit het net verschenen album nummertje vier, ‘CHAIR’ genaamd: een meesterwerk voor liefhebbers van shoegaze en wave vol hemelse gitaarloopjes en somberteksten over de ellendige dingen des levens.

Foto door Harry Brieffies

Delhi calling. Uit de Indiase underground komt het vijfkoppige Peter Cat Recording Co. aangezweefd, op een kleedje van aangenaam parelende, licht psychedelische klanken. Nu eens funky, dan weer folky, soulful of jazzy. Van fluweelzacht fröbelend tot dromerig deinende meezinger. Plak daar maar eens een etiketje op. Onbegonnen werk, maar ook nergens goed voor bij een band die inspiratie put uit zulke uiteenlopende bronnen als filmscores, experimentele rock, klassieke muziek en swing. En iedereen weet: it don’t mean a thing if it ain’t got that swing.

Foto door Tenzing Dakpa

Menselijke dwalingen zoals de opkomst van extreemrechts en religieus fanatisme, hoe bestrijd je die? Wellicht met het verontrustend borrelende mengsel dat 'Come and See' heet, het debuut van dit Ierse vijftal. Luister en huiver: die dreigende stilte ergens halverwege 'Prayers', die opruiende afterbeat in 'Des Goblin', omlijst door dissonante akkoorden en furieuze vocalen – denk aan Metz of Fontaines D.C. Was Gurriers een schoonmaakmiddel, dan stond dit op het etiket: bevat bijtende (post)punk, noiserock en industrial techno. Kan elk moment exploderen. Buiten het bereik van kinderen bewaren.

Foto door Grayce Leonard

SMIB, da’s het omgedraaide van BIMS. Weet je nog niks, maar dat is dan weer een verbastering van Bimre, wat op zijn beurt een koosnaampje is voor de Bijlmer. Want daar komen SMIB-chef Ray Fuego en zijn mederappers vandaan. Dat zul je weten ook, want dat komt aan de lopende band terug in de lyrics van deze veelkoppige hiphopsquad. Al jaren spugen ze hun bars met heilig punkvuur van het podium, zowel in de clubs als op de festivals. Waarbij DTRH natuurlijk niet mag ontbreken.

Wat voor nachtdier ben jij eigenlijk: een energiek Stampertje, een stationair swingende Duracellversie of allebei? Je komt er ongetwijfeld achter als Menno de Meester en DJ Prima de lokale ether van Rabbit Radio gaan opluisteren. All the way from EKKO, Utrecht, waar hun Diep In De Groef een populaire uitlaatklep/uitgaansplek is, komen deze twee doctorandussen in de dansvloerkunde hun imposante muziekkennis met de funkende festivalfauna delen. Hits, hits en hits dus; van Daft Punk en FKA twigs tot gepimpte 80s-krakers en nog veel meer. 

Polarisatie, maatschappelijke ongelijkheid, xenofobie, populisme, oorlog; het zijn geen zoete broodjes die Benefits aansnijdt. Frontman Kingsley Hall kon het niet langer met lede ogen aanzien en koos voor muziek als zorgenuitlaatklep. Deze inspiratie ontaardt in een intense combinatie van spoken (en screamed) word en geluiden die regelmatig de grenzen van het voorstellingsvermogen opzoeken. Op tweede plaat ‘Constant Noise’, uitgebracht op Invada van Portisheads Geoff Barrow, wordt de geëngageerde sound verrijkt met Underworld- en Faithless-achtige sferen. De urgentie blijft bewaard: geen hapsnapwerk, maar het echte spul.

Eerst Napels zien en dan sterven, zo luidt het gezegde. Maar laten we het liever gezellig en close houden: eerst Bassolino zien en het leven vieren. Daar geeft de futuristische jazzfunk van deze Napolitaanse pianist, producer en componist ook alle aanleiding toe. Met een Braziliaanse twist hier en een Arabische melodie daar, en niet te vergeten een lekkere discobas op z’n tijd, is het ouderwets swingen geblazen. Zo brengen Bassolino en zijn soepel in z’n speelvel zittende band hun virtuele-filmsoundtrack ‘Città Futura’ overtuigend tot leven.

Net als Billie Eilish gebruikt Nieve Ella haar voornamen als artiestennaam, maar ook muzikaal is Eilish van grote invloed op het werk van de singer/songwriter uit het Engelse Albrighton, evenals Sam Fender. De jonge indiepopheldin, die zichzelf gitaar leerde spelen tijdens de lockdown, en binnen een week haar eerste liedje schreef, kneedt uit die voorbeelden toch vooral een eigen dynamiek, waarmee ze het beloftenteam inmiddels ruim is ontgroeid. Met drie EP’s en menig tourschema in de broekzak staan voor Nieve Ella alle doorbraakseinen op groen.

Foto door Mollie Mckay

Alleen al voor een dikke portie premium noiserock moet je bij Model/Actriz vooraan staan. Wat dit viertal uit Brooklyn echter onderscheidt van de herrietrappende massa is frontman annex in-house wervelwind Cole Haden. Met zijn urgente teksten, vocals en bokkensprongen geeft de onnavolgbare Haden de sonische schokgolven van Model/Actriz een briljante, haast ontroerende diepere laag. Nogal een prestatie, gezien de muur van noise, industrial, dancepunk en artpop die deze geoliede machine live weet op te metselen. Verfrissende noiserock dus? Down The Rabbit Hole ten voeten uit.

Foto door Yulissa Benitez

Goedkeurend meeknikken met de armpjes stoer over elkaar, zoals bij ouderwetse hiphopshows? Vergeet dat maar bij Joey Valence & Brae. Ja, hun nasale feelgoodrap, heerlijk lompe beats en het klassieke scratchwerk refereren sterk aan Beastie Boys. Maar druk ook eens op het afspeeldriehoekje naast 'Napalm', het gruizige drum-‘n-bass-een-tweetje met Pendulum. En waar ter wereld deze piepjonge mc's ook een plankier betreden tijdens hun uitverkochte No Hands Tour, er moet altijd een hoop gebeuren – met name aan het dak. Onbekommerd los dus, op een vertrouwd geluid in een nieuwe hoodie.

Vier man en een hondenkop is wat je vaak op het podium aantreft bij het Britse Fat Dog. En briljante chaos. De stijl van dit onstuimige gezelschap in woorden proberen te vatten, is net zo lastig als kwantummechanica uitleggen aan een giraf. Stel je een pulserende compilatie van punk, klezmer en techno voor, als een soort Underworld op paddo’s. Luister naar ‘King of the Slugs’ van debuutalbum ‘WOOF.’ om een idee te krijgen. Nog beter ga je deze jonge honden live zien.

De één is 3FM-dj, de ander nachtburgemeester van TivoliVredenburg, samen hosten ze queer clubavond ICONIC. Worden de eerste grasvelden gemaaid en kriebelt het festivalgevoel weer, dan trekken ze eropuit, van Waddeneiland tot Groene Heuvels. Kleine kans dus, dat je Vera Siemons en Liza van den Brink nog níet hebt zien shinen. Het duo dirigeert menigtes op en neer en heen en weer met hun altijd up-to-date platencollectie: pop, indie, hiphop, house, queer, nagelnieuwe bangers of vertrouwde klassiekers. Zodra Vera en Liza losgaan doet de dansvloer hetzelfde. Never change a winning team!

Foto door Tom van Huisstede

Haar waterzuivere stem en haar akoestische gitaar. Meer heeft de Japanse singer/songwriter Ichiko Aoba doorgaans niet nodig. Wat niet wil zeggen dat ze piano, klarinet, accordeon, loopstation of dwarsfluit altijd links laat liggen. En tegen een strijkorkest op z’n tijd zegt ze evenmin nee. Als het maar ten dienste staat van de verstilde, sprookjesachtige beelden die ze met zachte penseelstreken op haar muzikale canvas schildert. Muziek waarin klassiek en folk met elkaar versmelten en de tijd lijkt stil te staan. Geluk in een klein hoekje.

De gracieuze hybridepop van Judeline is verankerd in het erfgoed van Andalusië en Venezuela, waarin hartstocht en tragiek onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. De wrijving tussen die twee vuurelementen doen haar debuutplaat ‘Bodhiria’ vonken en knetteren: oldschool stijlen als flamenco, Spaans/Arabische folk en joropo venezolano worden aangejaagd door ontregelende beats en glitchy autotuneglamour. Live speelt multi-instrumentaliste Judeline met een drummer, toetsenist en danser de krullen uit je coupe – een broeierig samenspel tussen heden en verleden, waarbij het hier en nu op punten wint. 

Met black midi waren we al wat Zappa-eske gekkigheid gewend van Geordie Greep, maar onder zijn geboortenaam gaan werkelijk alle math-registers open. De Londense dwarsdenker houdt niet van muzikale recycling. Liever vindt hij zelf het wiel uit, of zelfs een nieuw universum. Zijn oerknal heet 'The New Sound', waarin maniakale riffs keihard clashen met bossanova-beats en Greep zich sarcastisch croonend een weg door de ontstane chaos baant. Live is deze 'big band gone berserk' een absolute attractie, een jazzrockende flipperkast die elk moment op tilt kan slaan. 

Wie de sluitingsceremonie van de Olympische Spelen heeft gezien, vorig jaar zomer, weet wie Yseult is: de donkere diva die het spektakel afsloot met een fenomenale versie van Frank Sinatra’s ‘My Way’. Het betekende de wereldwijde doorbraak voor de Française van Kameroense komaf (voluit: Yseult Marie Onguenet), maar stond ook mijlenver af van haar gebruikelijke fusie van pop en trap, al drie albums en ettelijke singles lang. Mag jij één keer raden met welk repertoire de tegenwoordig vanuit Brussel opererende zangeres naar het konijnenholletje komt.

Het zal niet door de groene thee komen dat Aria Wells zo’n rokerige, jazzy stem heeft, maar de Londense zangeres doet er mooi haar voordeel mee. Als Greentea Peng windt ze links en rechts de zwijmelende bewonderaars om haar vingers, met muziek waarin neo-soul, jazz en hiphop elkaar kietelen, hier en daar verrijkt met een bibberende breakbeat of een snufje psychedelica. Check daarbij haar immer kleurrijke en extravagante outfits, plus haar hypnotiserende podiumpersoonlijkheid, en je snapt dat er een schitterende show in de pijplijn zit.

De Rotterdamse dj/curator Suze Ijó zie je ook al tijdens een b2b met Dee Diggs en bij de PAAK Listening Club in REX, maar met zoveel kwaliteit verdien je vanzelf een eigen slot in de reguliere danceline-up. Haar geheime wapen: house, in alle kleuren van het spectrum, veelal rechtstreeks uit haar kamerbrede vinylcollectie geplukt. Een knapzak vol goeie tunes draaien is één ding, maar Ijó is veel meer: een instinctieve dansvloerfluisteraar die haar publiek perfect aanvoelt en bijstuurt tot de maximale euforie is bereikt.

Erg productief is de Catalaanse housemeester John Talabot niet. Als producer tenminste. Sinds zijn glorieus ontvangen debuutalbum ‘Fin’ uit 2012 blijft een vervolg nog altijd uit, al verschenen er nog wel enkele singles en leverde zijn collab met collega Axel Boman als Talaboman ook het nodige op. Maar als remixer, labelbaas en curator roert de als Oriol Riverola geboren Spanjaard zich des te meer, en achter de cdj’s is hij al helemaal niet weg te slaan. Befaamd om zijn eindeloze, betoverende sets en 100% rabbit-ready.