Down The Rabbit Hole 2023 blokkenschema dag 2 - zaterdag 1 juli 2023

Klassieke muziek saai en stoffig? Dit Nederlands/Portugese ensemble blaast dat cliché met orkaankracht uit je hoofd.

Alles wat deze vier snarenrakers op cello, viola en twee violen in hun vingers krijgen, spat in een intense vonkenregen van de partituur. Laat je horen, Bossa Nova.

Tien tegen één dat je na de show van Bumble B. Boy de hele dag met een kamerbrede grijns rondloopt. Dit Australisch-Nijmeegse fenomeen mag dan naar eigen zeggen hartstikke mensenschuw zijn, hij is ook hardkorf entertainer. Van imkerpakken tot dansers tot gierend uit de klauwen lopend kindertheater voor volwassenen; een hyper uurtje met deze buzzrijder is even surreëel als diep gelukkigmakend. En dansbaar als wat, want boven alles drijft Bumble B. Boys stapelmesjokke mosh-mania op bouncy postpunk van de bovenste plank.

Een zeer aangename mix van country, folk en pop uit Dublin, gecomplimenteerd door een niet te versmaden stem-met-snik.

Met sublieme, fel doorbijtende spoken word en straatpoëzie op soepele basslines en toetsen vult deze Brit het gat dat Mike Skinner een paar jaar terug achterliet.

De melancholieke indiepop van Kids With Buns werd geboren in de slaapkamers van Marie Van Uytvanck en Amber Piddington. Hun bed zien deze bevlogen Vlamingen sindsdien een stuk minder, want dankzij de schijnwerpers van talentspotters Humo en Studio Brussel zijn ze stilaan geen avond meer thuis. Tracks als ‘bad grades’ trokken ook de aandacht van DTRH-lievelingen Balthazar en Eefje de Visser, die Piddingtons twinkelende gitaar en Van Uytvancks karakteristieke stem maar al te graag als support inschakelden. En dat belooft veel, maar zegt nog lang niet alles.Kids With Buns maakt onderdeel uit van ESNS Exchange.

In zijn retecatchy soulpop vlamt Joesef met hetzelfde vuur als Marvin Gaye en Maxwell, maar dan met een elektronische twist die tracks als ‘It’s Been a Little Heavy Lately’ dagenlang in je hoofd brandt. Dat klinkt lichtvoetig, maar de Schotse singer/songwriter gaat in zijn teksten met hetzelfde gemak openhartig de diepte in. Opgroeien als queer in Glasgow en je identiteit terugvinden na levensveranderend liefdesverdriet zijn immers verhalen die gehoord mogen worden – of dat nu alleen voor de spiegel of op een tjokvolle dansvloer is.

Horace Andy is een ware reggaelegende, bezig aan zijn zevende decennium als zanger. De rijzige rasta uit Kingston, Jamaica tikte in zijn lange loopbaan alle bekende piketpaaltjes aan – van loversrock tot rootsreggae en van dub tot dancehall – voordat hij zich in de jaren 90 als stamgast meldde bij triphopcollectief Massive Attack en zo een breder publiek aanboorde. Onverstoorbaar blijft hij doorgaan, zowel op plaat als live. Zo hoog als vroeger reiken zijn stembanden niet meer, maar verder zit er bar weinig sleet op Horace Andy en zijn Dub Asante Band ft. Matic Horns.

Geboren tussen bijbel en biechtstoel kon Ethel Cain (Tallahassee, Florida, 1998) zich ontplooien in het kerkkoor. Op een dag wil je echter los. Met medeneming van gospel en folk, dat zeker. Maar ook verboden toetsen aanslaan en vrij over de wereld zwieren als pakweg Florence + The Machine, HAIM of London Grammar: op hun setlists had het gros van Cains debuutalbum 'Preacher’s Daughter’ namelijk niet misstaan. Een optreden van Ethel Cain is een stemmige, soms zelfs Pink Floydiaanse inlijsting van zielepijn en verwarring, maar vooral hoop.

Deze zangeres, rapper en positiviteitsgoeroe deinst niet terug voor zowel aanstekelijke zanglijnen en opzwepende gospel als schurende gitaren, loodzware synths en doordringende drums.

Staccato gezongen, noisy en dwarse electropop uit Yorkshire, een Autobahn-waardige raketbolide met wielen die alle vier een andere kant op willen.

Je hebt een klein boek nodig om alle activiteiten van de Utrechtse Carista op te sommen. Van eigen radioshows in Londen en Nederland tot optredens op Lowlands, Dekmantel, Tomorrowland en in Berghain. Doe daarbij nog een BBC Radio 1 Essential Mix en een Boiler Room-mix en je begint een idee te krijgen waar de veelzijdige Carista voor staat: een universele honger naar kwaliteit. Dat deze kennersfavoriet dan ook nog eens alle genres vast in de vingers heeft – van jazz, hiphop en soul tot dak-erafhouse – maakt Carista een droomdate in de Groene Heuvels.

De wekelijkse show op Rinse FM en de echo’s van UK Garage in zijn veelzijdige producties doen vermoeden dat Skin on Skin uit een Londense buitenwijk komt. Maar we hebben te maken met Zuid-Soedanese Australische producer die als eigentijdse wereldburger alle muziekinvloeden in elkaar weeft met eigen producties die een lekkere technodrive hebben en vele kanten op schieten. Hoog in de energie, nog hoger in het plezier. Een optreden van Skin On Skin wordt er eentje waar je iedereen na afloop over gaat vertellen.

Een goeie singer/songwriter maakt kleine dingen groots. Nick Mulvey kwam op met de minimaljazzband Portico Quartet, maar gaat nu alweer meer dan tien jaar solo met doordachte, ritmegedreven gitaarfolk. Dat leverde hem buiten twee nominaties voor de prestigieuze Mercury Prize ook een tweede optreden in de Groene Heuvels op. En net als zijn show op DTRH17 neemt Mulvey een verse plaat mee: het spirituele ‘New Mythology’ (2022) is net even experimenteler dan zijn oudere werk, waarbij de Brit zijn ijzersterke popmelodieën met de minimaalste middelen hoger dan ooit laat wervelen.

Van onze platte kar op het Idyllische Veldje tot een GRAMMY-nominatie en beyond; vaste gasten op Down The Rabbit Hole hebben de ontwikkeling van Altın Gün van dichtbij meegemaakt. Ben je nieuw op het feest? Deze Turks-Nederlandse zesklapper versmelt psychedelische rock, funk, synthpop en spacereggae met traditioneel Turkse en Anatolische folk. En dat klinkt op plaat al meesterlijk, maar in levenden lijve doet het hypnotiserende speelplezier van Altın Gün je helemaal duizelen. Hartverscheurend goed – check die nieuwe liveplaat ‘Aşk’ maar.

Opgewekte reggaebeats met de zorgeloze surfdude-vibe die je alleen in Australië vindt. De definitie van chill.

Selah Sue heeft een lange, hobbelige weg afgelegd sinds het verschijnen van haar titelloze debuut in 2011. Op haar nieuwste album ‘Persona’ laat de Vlaamse nachtegaal alle facetten van haar persoonlijkheid hun verhaal doen. Zo horen we een door depressies geplaagde vrouw in ‘Pills’, een bezorgde moeder in ‘Full of Life’ en een rebelse zangeres in ‘Kingdom’. Wat alle persona’s gemeen hebben is het unieke stemgeluid: dan weer zalvend en soulvol, elders raspend en bijtend. Op het podium stuwt haar ververste liveband Selah Sue naar nieuwe hoogtes.

Deze Bristolse band vond punk opnieuw uit voor Generatie Z. Hun raison d’être: Joy As An Act Of Resistance, een leus die het vijftal op het podium explosief tot leven brengt.

Burna Boy vervangt Stromae. De Nigeriaanse superster Burna Boy staat al jaren op astronomische hoogte met zijn easy ontvlambare afrofusion: een blend van afropop, dancehall, rap en R&B, live powered by blazers, percussie en de meest funky gitaartjes aan deze kant van de Evenaar. Meer dan zonovergoten, want dankzij honderden miljoenen streams van tracks als ‘Ye’ en ‘Last Last’ geeft de uitgesproken singer/songwriter het hele Afrikaanse continent een prominente plek aan tafel. Vraag straks maar aan het euforische publiek van de uitverkochte Gelredome in juni; bij Burna Boy gaat het veld geheid in de hens.

Bij Ambu Bambu, alter ego van Amber Chen, gaan de beats nooit recht vooruit. Ze buigen en bubbelen, buitelen en struikelen, maar zonder de groove uit het oor te verliezen. Even effectief als eigenwijs dus, dit speelse sprookjeshuwelijk tussen breakbeat en electro dat door de Groningse dj verder rijkelijk versierd wordt met elektronische en percussieve allerhande, op het experimentele af. En dan hebben we het nog niet gehad over Ambu’s Chinese roots, die subtiel doorklinken in de melodische bovenlagen van dit niet te versmaden pretpakket.

Niet te verwarren met zijn Schotse naamgenoot of met
mede-Nederlanders Digital Overdose, namen die hardcore- en hardstyleassociaties
oproepen én waarmaken. Geen gehak(t) bij onze man uit Rotterdam (voorheen Den
Haag), een electrofanaat die in zijn lange loopbaan heeft bewezen niet van één
walletje te eten en ook graag te stoeien met spacy techno, soulvolle
soundscapes, knerpende acid en aanpalende elektronische avonturen. Een
funk-likje hier, een ghettobeat daar, Overdose mikt alles in de electroblender
en geeft je met het resultaat een hypnotiserende draai om de oren.

Bescheiden als persoon, onverzadigbaar in zijn honger
naar nieuwe én oude sounds, dat is de muzikale astronaut Olf van Elden, alias
Interstellar Funk. De Amsterdamse tijdreiziger werd geschoold in house en
techno, en ontwikkelde vervolgens een voorliefde voor analoge 80’s synthwave,
EBM en electro, zie ook de door hem gecureerde ‘Artificial Dancers’-compilatie
(2020). Zijn eigen producties kennen meer een hang naar ambient en avant-garde,
maar vanachter de cdj’s houdt de rauw draaiende oud-resident van Trouw en De
School toch vooral de dansvloer in het snotje.

Ngoni Egan groeide op in Dublin en streek neer in Rotterdam. Van havenstad naar havenstad dus, en dat hoor je. Zijn donkere electro herinnert aan het eeuwige geluid van metaal op metaal, de ontregelende percussie staat voor de bedrijvigheid, zijn zoektocht naar het curieuze herinnert aan de talloze culturen en de synthgolven symboliseren de zee. En dan hebben we het nog niet gehad over zijn noeste arbeid. De fraaie collectie synthesizers en drummachines maakt zijn set bovendien een lust voor het oog.

Met zijn voorkeur voor gebroken ritmes wordt de techno
van Stenny ook wel broken techno genoemd, je zou het ook abandoned industrial
kunnen noemen of verroeste dubstep. Deze Italiaanse dj pakt de rokerige sfeer
van techno, IDM en industrial, maar verdraait de boel – letterlijk – tot een
creatieve en bedwelmende mix. Daar mag nog net zo goed in het donker ouderwets
op gedanst worden, maar tegelijkertijd word je ook verrast door zijn
innovatieve ritmes, melancholische uitstapjes en wilde genreschakelingen.

Als je straks vanuit de verte een krullenbol achter de
decks als een malle heen en weer ziet bangen, spoed je dan linea recta naar de
dansvloer, want dan is het mad miran die aan het draaien is. Ook in muzikaal
opzicht de toepasselijke artiestennaam van Miran Belhanafi, de Rotterdamse dj
die haar gemengde afkomst recht doet met ongrijpbare sets, die wapperen van
breakbeats naar acid en van electro naar IDM. Alles waar Mirans hoofd naar
staat eigenlijk, want zo rolt ze. Avontuurlijk en bloedfanatiek.

De enkeling die nog altijd denkt dat een dj niet meer
doet dan op play drukken, moet Djrum eens op de vingers kijken. Het is
nauwelijks te bevatten hoe hij zijn platen door elkaar mixt en on the spot
nieuwe tracks creëert. De onnavolgbare Brit gaat goed op jungle, footwork,
complexe techno en andere stijlen die aan de linkerzijde van het spectrum van
de kaart vallen. Honderd procent uitdagende-set-garantie. Nu nog even
uitvogelen hoe je erop moet dansen.

Wat Tammo Hesselink je voor gaat schotelen? Geen flauw
idee: deze experimentele dj en producer voert je de ene keer mee door een
spannend labyrint vol – pakweg – gebroken minimal, buitenaardse ambient en
obscure techno, de andere keer is het juist een rechttoe-rechtaan ravemix. Wat
hij ook zal kiezen, dat het geen seconde saai is en het helemaal oké is om
onbeschaamd je wildste danspassen te laten zien is wél zeker: duik in het
adembenemende rariteitenkabinet van dit innovatieve talent.

Ooit een levende legende gezien? Pak je kans: de nu bijna 80-jarige Mulatu Astatke is de oervader van de Ethio-jazz, een dark-roasted blend van jazz, afrofunk, soul, latin en traditioneel Ethiopische muziek die in de jaren 60 en 70 funky hoogtijdagen vierde. En achter de geraniums zitten is geen optie voor de onvermoeibare Astatke, die ook op hoge leeftijd nog heer en meester is over zijn vibrafoon, piano en percussie – en daarbij zijn veelkoppige liveband swingend aan een groovy gouden draadje naar topprestaties leidt.

Op een festival heb je iemand nodig die alles overhoop gooit. Sticks drukt het gaspedaal maar wat graag in om uit zijn Zwolle af te zakken naar de Groene Heuvels, want die mix van gemoedelijkheid en feestvreugde hier is precies wat je al jaren in zijn hiphop terughoort. Check zijn meesterwerken met Opgezwolle, Kubus, A.R.T., Winne en Zwangere Guy maar: de mic van Sticks staat altijd open voor kwaliteit. Op Down The Rabbit Hole dropt hij zijn laatste album ‘Alles over Hoop’ live – zoals alleen Sticks dat kan.

Oerleden Britt Daniel en Jim Eno vieren dit jaar het dertigjarig bestaan van Spoon. Het succesverhaal begon in Austin, Texas in 1993 en in 2022 schreef de band het tiende hoofdstuk: ‘Lucifer on the Sofa’. Hierop klinkt de indierockband als de Amerikaanse alwetende oom van Arctic Monkeys, die andermaal vertelt waarom de jaren 90 zo’n schatrijk muziekdecennium vormen. Het vijftal navigeert je in een klassieke convertible langs hete prairies en broeierige canyons met hun beste werk als ideale snelwegplaylist. Bestel iets ijskouds en stap in!

Deze zanger, songschrijver, multi-instrumentalist en producer arrangeert jazz, R&B en funk grenzeloos virtuoos met hedendaagse elektronica, hiphop en pop.

Death Grips landt na vier jaar afwezigheid weer in de smeulende ruïnes die hun laatste liveshows achterlieten. Hoog tijd, want je snakt naar een band die experimentele hiphop, punk en noiserock met een botte drilboor op je trommelvliezen tatoeëert. Kom maar op met die sloopkogel achter de drums, die sadistisch freakende noisebakker aan de knoppen en die MC die met bloedeloze knokkels strak om de mic maniakaal in je oor brult, terwijl jij door het dolle heen in de pit probeert te overleven. Zwakke magen zijn gewaarschuwd: Death Grips is pompen én verzuipen.

Wat was er eerder: de video of de muziek? In de wereld van het Franse danceduo The Blaze zijn ze onlosmakelijk met elkaar verbonden. Jonathan Alric schakelde tijdens zijn filmopleiding in Brussel zijn neef Guillaume, de andere artistiekeling in de familie, in voor het creëren van een soundtrack. De debuuttrack ‘Virile’ (2016) werd meteen bekroond met een UK Music Video Award en ‘Territory’ viel een jaar later op meerdere filmfestivals in de prijzen. Op Down The Rabbit Hole presenteren ze hun splinternieuwe album ‘Jungle’: fijnproeverskost voor oren en ogen, want ook live voegt The Blaze indrukwekkende visuals toe aan hun dansbare tunes.

Ready Teddy? De traditionele doordansnacht Teddy Takeover in Teddy Widder is legendarisch om zijn altijd shithete mix van (future) festivalclassics, dikke house- en clubhits en de nieuwste tunes van DTRH-acts. Go!

Verandering van stad doet draaien. Zeeuwse Marith van Beek verhuisde van Middelburg naar Amsterdam en verruilde haar singer/songwriterbestaan voor een carrière als dj/producer. Van dromerige liedjes naar dromerige beats én een uitlaatklep voor haar liefdesverklaring aan soul, R&B en hiphop, gedrenkt in groovy elektronica. Likje jazz erbij, tikje ambient, stukje lofi en ook de dansvloer van The Bizarre verandert in één groot golvend waterbed. En voor wie wachten een bitch vindt: indansen kan met Maeys maandelijkse show op Operator Radio, handig gearchiveerd op haar Soundcloud-account.

Als klein meisje verhuisde Sandra Zegarra Patow met haar ouders van Lima naar Rotterdam. Drie decennia wolkenvelden en zuidwesterwind hebben haar Peruviaanse roots geen tint vervaagd. Integendeel: als allroundkunstenaar is ze haar wortels juist gaan omarmen. De muziek van het continent komt samen in haar dj-sets. Het gaat van psychedelische cumbia tot reggaeton en van baile funk tot neoperreo. Voor wie dat allemaal niets zegt: dit zijn zweterige, schud-je-billen-tot-ze-de-grond-raken-tunes. Achter de draaitafels geeft 20 Uñas het goede voorbeeld.

Repeterende off-beat synths, ontregelende log-drums en verslavende melodieën in een heerlijk loom tempo; dat is hoe iedereens favoriete housegenre amapiano klinkt. In minder dan geen tijd groeide Unruly Phoenix uit van megatalent tot vaandeldrager van de Nederlandse scene. Nu ze het genre op de kaart heeft gezet, is het tijd voor verdieping. In samenwerking met een handvol Zuid-Afrikanen maakte ze zinderende tracks die tegelijkertijd teruggrijpen en vooruitwijzen. Haar sets zijn ronduit visionair: hier hoor je waar de rest pas over twee zomers aan toe is.

Zin om te zweten? Duik dan halsoverkop in de set van Bibi Seck, tot voor kort Antwerpens best bewaarde dj-geheim, maar inmiddels ook een dansvloermagneet buiten de Belgische grenzen. De Vlaamse selector begon met hiphop en R&B, maar vulde haar usb-sticks allengs met groovier genres als funk, disco, garage en dikkere housestijlen, met steeds stomender sets tot gevolg. Of het nu in een undergroundclub is of op een zonnig festival, met Bibi Seck aan de(c)k is het gegarandeerd feest. Feel good hit of the summer!

Philou Louzolo was jarenlang een vaste waarde achter de draaitafels, tot hij bijna ten onder ging aan de verleidingen van het nachtleven. Maar na een diep dal is de Rotterdammer weer onder ons, met een van de meest ambitieuze albums van het afgelopen jaar op zak. ‘African Gold’ is niets minder dan een monument, waarop de rijke muziekgeschiedenis van het continent en de diaspora samenkomt. Of zijn dj-sets net zo avontuurlijk en alomvattend zijn? Wat denk je zelf?

Chocolate Swirl: dat klinkt naar ijsjes, maar het zijn twee meisjes. Ze draaien een wervelende mix van acid, house en techno met highlife, hiplife en andere muziekstijlen uit hun moederland Ghana. En dat Franny Badu & Shammah Brempong – maar zeg gerust Foruwaa & YŮSU – daarmee swingen als de spreekwoordelijke neten laat zich raden. Dat niet alleen, het Amsterdamse dj-duo is onverbrekelijk maar complementair: een keiharde garantie voor een puike dansdynamiek om je vingers bij af te likken.