Down the Rabbit Hole 2024 blokkenschema dag 3 - zondag 7 juli 2024

Dat Sammy Rae & The Friends roots heeft in de Cotton Club in Harlem, New York is je eerste hint dat hun show op Down The Rabbit Hole een must is voor liefhebbers van poppy jazz, soul en funk. Deze onvermoeibare livebeesten nemen sowieso de zon mee, zo uit de hemel geplukt door goudkeeltje Sammy Rae en hun zes virtuoze vrienden – waaronder twee blazers en een ritmesectie die de zomerhitte in je heupen vanzelf doen ontvlammen. Speelplezier pur sang, soms is dat alles wat het moet zijn.

Je kunt je geen festivalwereld zonder The Vaccines voorstellen. Vroege hits als ‘Post Break-Up Sex’ en ‘If You Wanna’ komen al bijna vijftien jaar op ieder indiefeestje voorbij. Inmiddels dienen de eerste grijze haren zich aan, maar het schrijven van pakkende songs is de Britse band nooit verleerd. Het nieuwe album ‘Pick-Up Full Of Pink Carnations’ staat er vol mee. Terwijl hun teksten meegroeien met hun levensfase klinken ze nog altijd net zo energiek en enthousiast als altijd. 

Haar muziek was altijd al smakelijk, dankzij de overtuigende manier waarop de Londense zangeres haar innerlijke soulpopdiva vrij baan gaf. Maar sinds Jessie Ware op haar vorige plaat ‘What’s The Pleasure?’ ook de eerste schreden op de dansvloer zette, is de beer los. Wat heet, het hek is dik van de discodam op het jongste succesalbum ‘That! Feels Good!’, met vloerkrakers als ‘Free Yourself’ en ‘Begin Again’. Live vertaald in een wervelende show vol glamour, glitter en dolle dansers. En ja, dat voelt heel goed.

Het lukt niet iedereen om de naam te onthouden, maar een optreden van Khruangbin vergeet je nooit meer. De muziek van het Texaanse trio brengt je onherroepelijk in diepe trance. Je ontspant, terwijl je er op hetzelfde moment niet bij kunt hoe die gitaar maar rondjes om die verslavend strakke basloopjes blijft hollen. Popprofessoren ruziën al jaren of je het nou psychedelische soul of soulvolle psychedelica moet noemen. In Beuningen zijn we er allang uit: dit is ronduit geniaal.

Bij The National weet je precies wat je krijgt: bezielde topkwaliteit. Geen surprises dus in de bedachtzame, melancholieke indierock van de vijf New Yorkers? Misschien niet qua muziek, maar de plotselinge release van het bejubelde nieuwe album ‘Laugh Track’ – afgelopen september, nog geen half jaar na de vorige plaat – verraste zelfs de best ingevoerde fan. Sinterklaas viel dus vroeg, maar om niet af te dwalen: beide albums zullen de setlist op DTRH ongetwijfeld uitgebreid kleuren. Een fenomenale droomheadliner om naar uit te kijken.

Deelname aan dirigeerprogramma ‘Maestro’ kuste bij deze producer, rapper en componist een diepe liefde voor klassieke muziek wakker en zo staat hij ineens met een orkest op de Beuningse planken. Samen blijven ze dicht bij zichzelf: sor brengt zangerige raps met smaakvolle autotune, terwijl de musici zich uitleven op Mozart en Satie. Dat die combinatie uitstekend werkt hoorden we al op de EP-reeks ‘Bae Doven’ – een verwijzing naar een zekere Ludwig Van én naar de gehoorproblemen waardoor sor noch Ludwig zich uit het veld liet slaan.

Stranden doen wel meer relaties, maar berg je maar als je een van The Beaches dumpt. Met 'Blame My Ex' maakte het viertal een furieuze popplaat waarop de punk-attitude nooit ver weg is. In overzeese contreien heeft de band al een culthit te pakken met 'T-Shirt' en mensenmassa's opgepookt voor Foo Fighters, Alanis Morissette en Eagles Of Death Metal. Precies daartussenin manoeuvreert hun sound, en live krijg je een goudeerlijk geheel – zonder sequencers, samples of sessiemuzikanten achter een gordijn. Inpluggen, aftikken en raggen met die handel.

Tijdens haar jeugd vol verhuizingen tussen Frankrijk, de Emiraten en Centraal-Afrika leerde Jain drummen, muziek opnemen en vooral zingen. Op een uitbundige manier, ook op derde album 'The Fool'. Reizen doet de als Jeanne Louise Galice geboren multitasker eveneens door de muziekgeschiedenis. Langs hedonistische eurodance, neofolk, heropgeleefde songfestival-euforie en Kate Bush-achtige sferen – luister de titeltrack maar. In de studio vormen al die souvenirs een verrassende collage. De orkestrale, gelaagde en opgewekte dancepop werd logischerwijs opgepikt door Jools Holland én de grootste festivals op aarde.

Er schuilt iets gevaarlijks in de muziek van The Last Dinner Party. Hoe vriendelijk ze er ook bij glimlachen, je hebt voortdurend het gevoel dat ze van het ene op het andere moment in een stel vampiers kunnen veranderen. De jonge Britse band combineert de branie van de vroege Arctic Monkeys met de gothic esthetiek van Kate Bush en de geniale gekte van David Bowie. Even wat namedrops om je een idee te geven, nu het nog kan. Na deze zomer is The Last Dinner Party zelf de referentie.

De kroonprinses van de Britse (neo)soul noemde haar debuutalbum ‘Messy’. Dat is nogal misleidend: zelden klonk soul zo strak en goed verzorgd. Fun fact: de tweede voornaam van Olivia Dean is Lauryn, als in Lauryn Hill. Haar ouders hadden niet kunnen bevroeden dat hun dochter een kwart eeuw later met hun idool vergeleken zou worden. Met haar grandioze band zet Dean live vooral in op lagere tempo’s. Ideaal als je conditioneel een stapje terug wil doen, maar emotioneel nog wel een stootje kan hebben. 

Optimisme is het keyword dat in je opkomt wanneer je Folamours nieuwe producersvrucht 'Manifesto' aanzwengelt. Deze staat vol funky tracks die invloeden van vele, vele airmiles verraden. Afgelopen zomer ging DGTL nog plat voor de Fransman: soulvocalen om verliefd op te worden, exotische percussie die doet denken aan een eeuwigdurend strandfeest en blazers die zelfs doodgeslagen bier tot leven wekken. 'Friends', 'Amore', 'Isla Nostalgia' en 'Voyage' – het is zomer en dat gaan we vieren ook.

De laatste Rabbit Radio van dit weekend vind je niet in Fuzzy Lop, maar in dancenight-tempel Teddy Widder. Geen wonder, want vandaag heerst niemand minder dan DJ Arnold Scheepmaker over de decks, de maestro achter de legendarische all-nighters Kiss All Hipsters, Noodlanding en 110% Indie. Een klapper van een finale, waarbij je tot in de vroege uurtjes doordanst op zowel classic als kersverse tunes in de smaken indie, hiphop, pop, electronic en alle crossovers daartussen. Eind goed? All good!

Sommige artiesten zijn zo uniek dat er een nieuwe genrenaam moet worden bedacht om ze te kunnen omschrijven. Nana Benz du Togo kwam zelf met ‘digital voodoo’ en dat dekt de lading. De groep combineert traditionele vraag-antwoordzang uit de voodooreligie met onnavolgbare Togolese percussie en dat retro synthgeluid waar hippe technoproducers zo verzot op zijn. Het resultaat is verslavend, dansbaar en nadrukkelijk feministisch. Het eerste deel van de naam verwijst niet voor niets naar de succesvolle zakenvrouwen in het Togo van de jaren 70.

Liefhebbers van het betere gitaarwerk dragen hem op handen: Mdou Moctar, de woestijnrocker die niet voor niets de Afrikaanse Jimi Hendrix genoemd wordt. Ook de snarengeselaar uit Niger is geworteld in de blues, dol op vrije gitaarfiguren en eindeloze improvisaties en linkshandig bovendien. Gestoken in traditionele Toeareggewaden spiegelt hij je samen met zijn dampende trio een zinderende fata morgana voor, waarin zangerige kamelenritmes en kronkelende gitaarsolo’s de Groene Heuvels onmiskenbaar veranderen in de Sahara. Warmer gaat het deze Down The Rabbit Hole waarschijnlijk niet worden.

'That Golden Time', de titeltrack van Villagers' nieuwe langspeler, sleurt je direct mee de diepte in. Door de diverse lagen van frontman Conor O'Briens gedachtewereld én langs urgente muziekgeschiedenis. Ennio Morricone-achtige orkestratie, mysterieuze David Bowie-sferen en Fleet Foxes-folkiness: melancholie en authenticiteit staan centraal. De multi-instrumentalist en metaforentovenaar wil niet zozeer een statement maken, maar vooral – en gelukkig voor ons – zijn in betoverende liedjes gevatte zielenroerselen met de luisteraar delen. Ongetemde kunstenaarsdrang in optima forma dus, en live op volle podiumsterkte is Villagers helemaal een aanrader.

Niets kriebelt zo lekker aan de donshaartjes in je gehoorgang als die kraakheldere, iets kinderlijke stem van de Ghanees-Amerikaanse Amaarae. Niet gek dus dat haar liedjes juist in 2020 als een virus om zich heen grepen, toen we allemaal thuiszaten met een koptelefoon op onze harses. Live komt haar muziek gelukkig minstens zo goed uit de verf. De mix van R&B, pop en alté (een West-Afrikaans alles-op-een-hoopgenre dat onder meer dancehall, reggae en afrobeat herbergt) wordt fabelachtig bijeengehouden door – daar is hij weer – die uit duizenden herkenbare stem. 

Zo lieflijk als de Amerikaanse Ty Segall de snaren van zijn akoestische gitaar beroert, zo hard laat hij de elektrische variant knetteren. Zijn stem is al even flexibel. Vergelijkingen met John Lennon en Thom Yorke liggen op de loer, maar Segall heeft meer noten op zijn zang. Het ene moment een streling voor je trommelvliezen, dan weer bijtend en dwingend. In januari verscheen nieuwste plaat ‘Three Bells’, vol nummers met de beproefde Segall-dressing. Succesrecept: pittige Hawkwind-mosterd, zoete Beatles-honing en een snuif psychedelisch rockende jaren 60-peper.

?

Ze groeide op in het oosten van Nederland, maar de kamerbrede platencollectie van dj/eventproducer Hellie staat alweer jaren in Amsterdam. En daar gebeuren dankzij Hellie de mooiste dingen, waaronder Voortouw: ooit begonnen als females-first party, tegenwoordig een radioshow op het onafhankelijke station Echobox. Dat geeft je een hint over de voorkeuren van deze vinylfanaat, maar op de immer stampvolle dansvloer met Hellie krijg je geheid de vettigste grooves voor je voeten – van classic disco, funk en tropicalia tot bezielde techno en house. Hellie yeah!

Jay Donaldsons eerste liefde was, zoals dat gaat, de vroege house uit Detroit en Chicago. Dat hoor je nog steeds terug, maar zijn sets kenmerken zich vooral door de huiveringwekkende hoeveelheid melodieën. Alleen experts zullen de platen herkennen: Palmsy draait het liefst obscure tunes waarvan je je direct afvraagt waarom het geen wereldhits zijn geweest. Hij rijgt ze in hoog tempo aan elkaar, zodat er een lange, verslavende track ontstaat waarvan je met heel je hart hoopt dat hij nooit eindigt.

Yoga, klassieke muziek, een fenomenaal bakkie koffie binnen handbereik; in de Groene Heuvels is het altijd heerlijk ontwaken. Ook in de dag- en nachtclub REX begin je elke ochtend relaxed met de Morning Rave, een mellow en mindful kickstart van je festivaldag voor onuitputtelijke nieuwe energie en verbinding met jezelf en elkaar. Eerst brengt een geleide meditatie met stretch- en ademhalingsoefeningen je bij je positieven, waarna je tijdens een bewegingsimprovisatie steeds intenser gaat dansen. Wakker en warm? Dan barst er een euforische rave los, zoals je van Down The Rabbit Hole gewend bent geheel in stijl met alle glitter & glow die daarbij hoort. En je weet: raven is leven.

Aparte vogel of paradijsvogel? Elias Mazian fladdert feelgoodliedjes fluitend tussen allerlei muziekgenres door, en verbindt ze op speelse wijze met elkaar. Een nacht vol techno in Trouw of De School kon zomaar onderbroken worden door een gevoelig nederpopnummer, zijn Private Hearts-sets zijn evenmin verstoken van experimenteerdrift. Die veelzijdigheid maakt hem een graag geziene gast op de grote festivals. Straks bij Nijmegen rechtsaf, oftewel rondom de konijnenholen, kiest hij voor een liveversie van die populaire radioshow. Mét special guest, want Elias Mazian trakteert en verrast altijd.

Al ruim een decennium stuurt Eversines vanuit Amsterdam de smakelijkste tunes de wereld in. Hij plaatst zichzelf desgevraagd aan de energieke en dromerige kant van het elektronische spectrum. Dat klopt zeker, al betekent energiek niet per se dat het tempo hoog ligt – al is er een immer dwingende onderstroom die van stilstaan geen optie maakt. En die dromerige kant? Er gebeuren de gekste dingen, maar wie zo lekker droomt zou de hele dag alleen maar willen slapen.

Een beetje wiegen, een beetje dansen, een beetje dromen, een beetje sjansen: het effect van deze dj/producer uit Amsterdam is velerlei, maar resulteert altijd in een kleurrijk en euforisch palet. Hoe hard de leftfieldbeats ook beuken, hoe stevig de breakbeats ook struikelen en hoe uitgelaten de jonge dj/producer uit Amsterdam ook achter zijn apparatuur staat te bouncen. Zijn geheim? Wellicht de droompopmelodieën van zijn eigen materiaal, of de feelgoodmixen van andermans tracks. En anders wel de vrolijke onvoorspelbaarheid van zijn veelkleurige set. Hoe dan ook, Ineffekt doet wonderen voor je humeur.

Als de uitdrukking ‘genre-fluid’ niet bestond, zou het uitgevonden moeten worden voor Sansibar. Bij de Finse producer uit Helsinki is alles vloeibaar: house, techno, electro, new beat, jungle, downtempo, breakbeats, trance… je kunt het zo gek niet verzinnen of hij vlecht het aan en door elkaar, verscholen in een futuristische spacewolk die je verblijf op de dansvloer transformeert in een trip door tijd en ruimte, terwijl je heupen overuren draaien. Zo is Sansibar verleden en toekomst tegelijk en zijn liveset goed voor het ultieme geluksgevoel.

Aan avontuurlijke types dit weekend geen gebrek in Beuningen. Dat is maar goed ook, want rond de draaitafels van Sarkawt Hamad valt veel bloedspannends te beleven. De dj uit Amsterdam is niet bang voor afwijkende ritmes en blijft nooit langer bij een genre hangen dan strikt noodzakelijk. Kernwoorden: dubby, psychedelisch, melodieus, mysterieus, verleidelijk, verslavend. Hamad is een relatieve nieuwkomer, maar van de Moldau tot de Tigris wordt er naar haar gehengeld. Beter zie je haar hier nu het nog kan.

Small Steps, zo heet de SoundCloud-hub van het Antwerpse dancefenomeen Lola Haro, dat de logische verhuizing naar Berlijn inmiddels heeft voltooid. Ze maakt dus niet alleen maar kleine stapjes. Sterker nog, een Boiler Room-gig, spots op Klub Dramatik en Paradise City Festival in haar geboorteland, een talent-awardnominatie namens Red Bull Elektropedia en een volgeramde Europese zomerfestivalkalender voor 2024? Dat mogen reuzenstappen heten. Voel de diepe uptempo-electrovibe en ga compleet uit je kratje op de laag voor laag opgebouwde feelgoodtracks van mixmaster Lola.

Een optreden van Orpheu The Wizard is de milieuvriendelijkste manier om iets van de wereld te zien. De medeoprichter van Red Light Radio duikelt zijn platen op in de verste uithoeken, recht door genres, continenten en tijdvakken heen. Van sommige tracks zou je niet geloven dat ze bestaan als je ze niet met eigen oren zou horen. De tovenaar van Amsterdam weet al die pareltjes ook nog eens op een logische manier aan elkaar te smeden. Een set om over na te praten als over je mooiste vakanties.

De lieflijke naam Angel D'lite is een beetje misleidend, want dit opstomende talent uit Zuid-Londen geselt haar dansvloerdiscipelen met een meedogenloos zweepslagensalvo van trance, garage en eurodance. Luister haar dit jaar uitgekomen bloemlezing 'Enchanted': je begint met fijne drum-'n-bass en belandt al snel op het eindeloos groovende 'Cloud 69'. Live kan daar zomaar een raveklassieker doorheen schieten. En dat alles in rap tempo, want je staat er als het aan de draaitafeldame ligt niet om vliegen te vangen. Feest, verdwaling en herkenning alom dus, met Angel D'lite.

Voor Akjitra Phuangkularb, het Amsterdamse nachtleven afschuimend onder de naam Kinnari, zijn de decks een verlengstuk van haar emoties, dierbare herinneringen en vooral grenzeloze muzikale passie. Ze kan je op druilerige ochtenden wekken met geruststellende sets, maar op avonden dan wel nachten zoals die in The Bizarre haalt ze flink de boel overhoop. En speelt de beat in uitbundige garage, afro, uptempo R&B en hiphop – puur op gevoel geïmproviseerd – eenzelfde glansrol als vocalen, melodie en sfeer. Warmbloedige taferelen creëren, laat dat maar aan Kinnari over. 

Het überdansbare verrassingselement is daar als Lizzy Green je meesleurt in haar vintage danswereld. Een vinyljuweel uit pakweg 1983 is niet obscuur genoeg of verdwijnt in haar platentas, om op Open Source Radio, Wildeburg of in je favoriete konijnenresort de toon te zetten. Haak aan in een set vol acid, house, new beat, synthpop en (italo-)disco, allemaal afkomstig uit, dan wel schatplichtig aan het decennium dat meer dan ooit scoort op menig dansvloer. Oldschool extase in een nieuw oversized colbert.

Trek in onvervalste, pure reggae? Als je geluk hebt, draait Ezri Jade het, zoals eerder dit jaar een hele set voor het Rotterdamse Operator Radio. Zo niet, dan is het in elk geval goed om te weten dat de Guyaans-Nederlandse afro-dj daar en bij andere Caribische riddims wel ooit de muzikale mosterd heeft gehaald. Van daaruit én vanuit haar geloof in de pan-Afrikaanse gedachte was de oversteek naar afrohouse en afrobeats een logische, want is Afrika voor rasta’s niet de moederschoot?

De Spaanse dj Clara! is je favoriete reisgids in het zinderende zweetland dat reggaeton heet. De trip begint waar de bekende hits ophouden. In haar sets neemt de onverwoestbare boem-takke-tak-takbeat de meest uiteenlopende gedaanten aan. Sinds het genre vanaf de jaren 90 vanuit Puerto Rico als een wervelwind rond de aarde trok, zijn er tig subgenres ontsproten. Het gaat van dembow en neoperreo tot cross-overs als trapaton en acidton. Clara! voert je buiten de gebaande paden langs onontdekte oases en prachtige vergezichten.

Kind aan huis in het clubleven van Utrecht is NALA, die je eraan herinnert welk genre de basis is van uiteenlopende dancestijlen. Funk kreeg in de muziekgeschiedenis veel kinderen en de als Gillian Bohan geboren dj laat ze harmonieus samenspelen, of deze nu R&B, hiphop of futurebeat heten. Jarenlang luisteren, matchen, mixen en mashen baart draaikunst. In homebase EKKO bijvoorbeeld, of op ADE. Én straks in The Bizarre, als NALA andermaal een stampende set opbouwt vanuit haar heilige dancedrie-eenheid, bestaande uit energie, genres en bpm's.

DEBORAH X is van de Generatie Y, maar ze draait vooral voor Generatie Z. Ze trakteert je op een stevige maar soulvolle blend van klassieke house en techno, aaneengelast met UK garage en afrobeats en de industriële vibe van bass, percussie en extra hard ingemixte kickdrums. Als lid van het Rotterdamse dj-collectief AMPFEMININE staat Deborah bovendien voor het brengen van kleur en diversiteit achter de dj-decks. 

Kenners en liefhebbers horen deze NL-Alert al een tijdje in de wandelgangen van de scene loeien. S!RENE hoeft niet te pochen dat hij kwaliteitsinstituten als Soulection en Boiler Room in zijn hoek heeft, want zijn meesterlijke sets en discografie spreken boekdelen. Met soevereine grandeur mixt de Amsterdams-Nigeriaanse dj/producer moddervette club-edits met eigen werk, genre- en stijlhoppend als een bpm-happy gazelle door de hele platenzaak. Afrobeats, amapiano, jazz, Afrikaanse funk, house en hiphop komen allemaal voorbij, doorspekt met kaakdroppende samples die je doen gaan als – jawel – de brandweer.

Als producer staat FS Green op speeddial bij bazen uit binnen- en buitenland; van Major Lazer tot Sevdaliza. Als dj is deze Amsterdamse groefgraver ook al decennialang een hoeksteen in festival- en clubland, waar zijn snikhete blend van elektronisch lekkers met afrobeat, dancehall en house de stoom van de dansvloer doet slaan. Van bezielde remixes tot zijn retecatchy eigen tracks, bij FS Green zit je nooit verkeerd – al was het maar omdat zitten tijdens zijn sets simpelweg onmogelijk is.

De stijl van Mo Jakob lijkt op papier nogal wijduitlopend. Hij spurt van hiphop via techno naar de rauwere kant van footwork. Ondanks die verscheidenheid klinken zijn sets buitengewoon coherent. Zijn geheim? Hij draait alleen platen die hem herinneren aan Rotterdam. En zo voelt het ook. Mo Jakobs sets zijn hard, kil en recht voor zijn raap, maar tegelijkertijd goudeerlijk en gastvrij. Four-to-the-floortypes moeten wel een beetje hun best doen. Deze hindernisbaan vol abstracte stuiterbeats volbreng je niet op de automatische piloot.